Zemsta Annoiki

 Kiedy narodził się Jezus, Annoika,

Co strzeże Materii, z wielkiej wściekłości

Wybuchła olbrzymim kwazarem.

Wyniosła się z Ziemi, wołając:
Jeszcze tu wrócę i zniszczę, was, gnojki!

Minęły Słońca, minęły wieki

I świat zapomniał.

Lecz nie stopniał Demon.

Śród wyziewów kadzideł najemnika

Śląc swego na msze, niby tylko w gości,

Jątrzyła z modlitewnych ciarek.

Pod białą koroną wzrósł pająk.

On prawdę kradł i krył w czeluściach norki

Zapomnienia, a z paszczy złe rzeki

Śliny wypuszczał,

Co źródłem ich Szeol.

Ulepił tradycje, zbudował dogmaty,

Słowo zakleił w kokonie z waty.

Dzisiaj znów wszyscy czczą Panią Niebios,

Radośnie plon zmartwychwstania trzebią.